Het is najaar
en de ganzen arriveren.
Iets wat me eerder nooit opviel,
maar wat ik nu elk jaar kan waarderen.
Het gaat niet stilletjes,
maar met ferm geroep.
Het is serieus,
ze zijn op reis met de hele groep.
Ik sta stil en kijk,
dan denk en verzucht ik: ‘Ik wil mee!’
Mee naar het zuiden en mee op avontuur,
weg van het trieste weer, is dat oké?
Wat zullen ze beleven onderweg,
mijn romantisch beeld is vast niet kloppend.
Geen Niels Holgersson taferelen,
maar de werkelijkheid is eerder schokkend.
Tja, ik blijf maar hier,
toch maar die winter trotseren.
Ik wens de gansjes een goede reis
en zal de regen en kou gaan accepteren.